Long time no post

Holy moly, ik denk dat er nog nooit zoveel in drie maanden gebeurd is als nu dus hou je maar vast aan een hele waslijst. In deze korte periode ben ik voor de eerste keer buiten Europa gereisd… Naar Dubai dus, mocht ik het nog nergens vermeld hebben. Vervolgens heb ik besloten om in Londen te verblijven voor onbepaalde duur. Nadat ik mijn stage afgerond had en mijn scriptie was ingediend, kreeg ik ein-de-lijk dat stom papiertje in mijn handen (en gegooid met hét hoedje). Nu eigenlijk is dat laatste niet eens waar want ik moest mijn voorlopig papiertje zelf printen aangezien ze tegenwoordig de diploma’s saai opsturen.

Bon, ik ben nog niet klaar.

De dromer in mij

Dat ik een dromer was, kregen mijn ouders (en ikzelf) wel vaak genoeg te horen. Het werd altijd wel eens vermeld door vrienden, op oudercontacten en in schoolrapporten. Alles om me heen fascineerde me en ik bedacht er nog veel meer bij.  Hoe ouder ik werd, hoe meer manieren ik zocht om die dromen vast te leggen. Van stripverhalen tot gedichten, niets was gek genoeg. En in de ochtend was ik soms niet wakker te krijgen omdat ik mijn droom nog even wou afmaken. De jaren gingen voorbij en mijn rooskleurige dromen wisselden soms af met donkerpaarse gedachten. Niet vaak, maar het was er wel zoals bij iedereen. Nog niets om mij zorgen over te maken.

Cloudy with certainty of rain

We zijn alweer een dikke maand verder sinds mijn eerste post over Londen en oh boy, wat heb ik weer wat te vertellen. Ondanks het klassieke Engels kutweer, heb ik zeker niet stilgezeten. We zullen beginnen vanaf eind maart want toen heb ik een mini-uitstapje gemaakt met twee Groningse vriendinnen. Het oorspronkelijk plan was dat we twee dagen Bristol gingen verkennen. Nu weet ik niet of het ligt aan dat we een gigantische stad als Londen zo gewend zijn maar we waren er echt bizar snel doorheen.

Op genezen staat geen deadline

Op genezen staat geen deadline. Of het nu is van de griep, een operatie of een depressie, een lichaam kan je nu eenmaal niet pushen om een bepaalde eindmeet te behalen. Sinds mijn vorige post over de weg naar herstelling én acceptatie van mijn depressie, was ik nog veel te fel in de ban van mijn einddatum. Ik moest en zou gestopt zijn met medicatie alvorens ik vertrok naar Londen. Dat is helaas niet gelukt. Integendeel, in die periode tussen de zomer en mijn vertrek op Erasmus heb ik zelfs mijn medicatie om verschillende redenen verhoogd.

Wat doe ik nu eigenlijk?

Om mezelf veel moeite te besparen, ga ik voor eens en altijd hier schrijven wat ik nu eigenlijk doe in Londen. Momenteel ben ik nog een studente event- en projectmanagement aan de UCLL in Leuven en studeer ik -normaal gezien- af eind juni. Mijn vakken heb ik inmiddels allemaal gehaald dus  er rest me alleen nog maar mijn scriptie en mijn stage. Voor die laatste (twee eigenlijk) ben ik in London!

Mind the gap, please

Momenteel bevind ik me exact een maand in Londen en ik kan inmiddels wel zeggen dat ik zo goed als helemaal geacclimatiseerd ben. Nu ja, voor 95% toch. Ik moet nog steeds vertrouwen op de ‘look left/look right’ tekens op de grond tijdens het oversteken maar voor de rest lukt het hier best goed. Ik kan toch -soms- al na één keer op de Citymapper app te kijken, de weg terug naar huis vinden. Een hele overwinning voor mijn bizar slechte oriëntatie skills. Dit komt natuurlijk wel door de ontdekkingstochten met mijn mede Erasmussers door de stad.

Leren leven

Vier jaar. Zolang duurde het eer dat ik eindelijk hulp gezocht had. Nu, ik had niet veel keus want toen mijn moeder mij aantrof als een hoopje niets in mijn kamer, was verbergen geen optie meer. Met rode opgezette ogen en een bibberend hartje vertrokken we de volgende ochtend richting de huisarts. Er was dan ook geen twijfel over de diagnose depressie, toch niet bij de dokter. Zelf wist ik het toch nog niet helemaal. Hoe kon het dan dat een meisje wie alles had wat haar hartje begeerde, depressief is?